p e r s
Wat er geschreven is over de band
SongKit Blog, 10 januari 2017
Album release: Frits - Backwater
Begin Maart 2016 verscheen het nieuwe album van Frits, getiteld ‘Backwater’. “Backwater is de Engelse benaming voor een achteraf water buiten de hoofdstroom waar, door stabielere omstandigheden, een grotere natuurlijke diversiteit ontstaat.”, vertelt FRITS. “Beroemde backwaters zijn de Backwaters van Kerala in het zuidwesten van India die ontstaan zijn door invallen van de zee. De Nederlandse varianten zijn de Biesbosch en Het Zwin bij Cadzand.”
Backwater van Frits bevat zestien songs die niet samen te brengen zijn in één genre (of een samentrekking van verschillende genres). Elke song is de uitdrukking én het resultaat van een creatief proces waarbij melodie, compositie en ritme leidinggevende en vormende krachten zijn. “De songs zijn ontstaan door het stromen van deze grootheden.”
Musicmaker
“Uitgebalanceerde arrangementen, subtiele instrumentatie, sterke composities en afwisselende zangpartijen, een warme en heldere productie, resulterend in een sfeervol en organisch geheel. Ontspannen zonder verlies van spanning. Heel gewoon maar bloedmooi. Intelligent en uitgekiend met behoud van gevoel.”
Zo werden de songs van Frits beoordeeld door het muziekblad Musicmaker bij de uitgave van de CD 'Walking Mind' in 2007. En dat is wat je krijgt.
‘Backwater’ is nu beschikbaar via oa iTunes en Spotify. Check de clip voor ‘The Right To Be Lucky’ hierbeneden.
Brabants Dagblad, Paul Geerts, 21 april 2016
Band die nooit optreedt geeft een optreden
Op de derde cd Backwater probeert de Tilburgse band Frits clichés te vermijden. Het typeert de aanpak van de vier muzikanten, die voornamelijk opereren vanuit de repetitieruimte. Vandaag niet. Dan spelen ze in Paradox.
Het beeld heeft wel iets romantisch. Elke vrijdagavond verschansen Paul Francois, Ruud Verploegen, René Korten en Frank Anderson van de Tilburgse band Frits zich in de repetitieruimte. Daar sleutelen ze aan een eigenzinnig repertoire. En dat al jarenlang, week in week uit. Backwater is de derde vrucht van die samenwerking, een cd met zestien nummers die hun voedingsbodem vinden in de jaren zestig, de jaren tachtig, maar ook in deze tijd.
Want stilistische beperkingen willen de vier zichzelf niet opleggen, stelt Verploegen. "We zoeken naar nieuwe oplossingen, proberen zo clichés te omzeilen". Dus klinkt de muziek toegankelijk, maar toch gelaagd, soms bijna filmisch. "Ik vind het interessant om met muziek beelden op te roepen", zegt Francois, onder meer eigenaar van de geluidsstudio waar de cd gemaakt is.
"Maar wel of geen cd, onze behoefte is muziek maken", aldus Anderson, die evenals Korten beeldend kunstenaar is. "Dat we elke week bij elkaar komen, is de reden van ons bestaan. De synergie tussen vier mensen, die maakt Frits". Francois valt hem bij. "Door met elkaar te musiceren krijgt de muziek meerwaarde, komen we op arrangementen die ik zelf nooit bedacht zou hebben".
Dat maakt Frits tot een vierkoppige componist, een beeld dat de vier ook met het artwork bij de cd willen uitdragen. Want een band, dat is Frits eigenlijk niet. De vorige cd's Walking Mind en Big Big Well mogen nog zo goed ontvangen zijn, optreden doen de vier niet. Uitgezonderd vandaag dan, wanneer ze ter gelegenheid van de cd-release twee nummers ten gehore brengen. Nog wonderlijker is dat de songs, nadat ze op cd verschenen zijn, nooit meer te horen zijn. Ook niet in de oefenruimte. Het repertoire vervliegt, als het ware.
Offensief
"De wil om tijd in optredens te steken is er niet", legt Verploegen uit. "Het gaat ons uiteindelijk vooral om de inhoud." En toch wil Frits gehoord worden, dus startten de bandleden onlangs een offensief via de sociale media. Ook zal de muziek binnenkort op Spotify te vinden zijn. En voor het eerst maakt Frits clips bij de songs. "We zijn alle vier nogal visueel ingesteld, dus het zou vreemd zijn als we die mogelijkheid niet zouden benutten", merkt Verploegen op. Al ligt de lat ook in dit geval hoog. Francois kijkt peinzend voor zich uit. "Nee, wij zijn geen band in de traditionele zin van het woord", zegt hij dan. "Er zijn zelfs weken dat we geen instrument aanraken".
Tilburgse Koerier, 14 april 2016
Frits laat weer van zich horen
Je hebt van die mensen die helemaal hun eigen gang gaan. Die de dingen net anders doen dan de meeste anderen. Zoals de vier leden van de Tilburgse band Frits. Ze zijn bijzonder fanatiek bezig met het maken van muziek, maar ze treden niet op. Ze zijn allemaal koppig en eigenwijs, maar ze werken intensief met elkaar samen. Die vier zijn Frank Anderson, Paul Francois, René Korten en Ruud Verploegen. De band maakt nummers die onderling heel verschillend zijn. Toch zijn ze op een bijzondere manier met elkaar verbonden en hebben ze een herkenbare signatuur.
Nieuw album
De CD 'Backwater' getuigt daarvan. Dat nieuwe album is op 6 april verschenen en er staan liefst zestien nummers op die de afgelopen jaren opgenomen zijn. De twee vorige albums van Frits zijn goed ontvangen, dus de lat lag hoog. Frits heeft de tijd genomen om de liedjes precies de juiste vorm te geven wat betreft compositorische opbouw, melodie, ritme, arrangement en klankkleur. De zestien songs van de CD zijn geselecteerd uit een veel groter aantal opnames, en de leden van Frits zijn blij dat ze er in geslaagd zijn om in deze songs veel muzikale variatie te laten horen terwijl de CD toch als een geheel aanvoelt.
Op donderdagavond 21 april zal Frits geïnterviewd worden door Paul Geerts in de muzikale talkshow 'Notenkrakers' in Paradox. Daar zullen twee songs van het nieuwe album live gespeeld worden in een akoestische versie. Ook zal de videoclip van het nummer 'The Right To Be Lucky' gepresenteerd worden.
De CD is onder meer te verkrijgen via de website fritsmusic.wix.com/frits of bij Sounds in Tilburg.
Brabants Dagblad, Paul Geerts, 10 januari 2013
Tweede studio-album van Frits opvallend sterk
Onlangs verscheen de tweede cd ‘Big Big Well’, dus komen er optredens? Neen, dat doen ze simpelweg niet, de leden van de eigenzinnige Tilburgse band Frits.
Optreden, dat doen ze simpelweg niet. De leden van de Tilburgse band Frits winden er geen doekjes om. Omdat de gedrevenheid er niet is, verklaart toetsenist René Korten. Want om een beetje show neer te zetten, is discipline nodig, valt zanger en multi-instrumentalist Ruud Verploegen hem bij. Maar vooral omdat het maar de vraag is of het repertoire van de band op het podium wel zo goed uit de verf zou komen. Want het repertoire mag er zijn, zoals is te horen op ‘Big Big Well’. De onlangs verschenen tweede cd van de band bevat twaalf melodieuze songs, die stilistisch zowel aansluiten bij de poptraditie van de jaren zestig als bij de new wave van de jaren tachtig.
Meest opvallend is de gelaagdheid. De songs mogen dan toegankelijk klinken, bij iedere luisterbeurt ontvouwen zich nieuwe elementen. De verschillende gitaarlijnen bijvoorbeeld, die subtiel met elkaar verweven zijn. “Op het podium mis je de verfijning”, denkt Verploegen. “Als we deze nummers live zouden willen spleen, zouden we ze eigenlijk moeten herscheppen”, aldus Korten. Gitarist Paul François, tevens zanger en drummer, knikt instemmend. “Dat lijkt me best leuk hoor, maar het kost wel heel veel energie”. Bovendien wil Korten volgens hem echt niet meer het podium op. “Het maken van nummers vind ik geweldig”, zegt de toetsenist die meer bekendheid geniet als beeldend kunstenaar. Afgelopen zomer was recent werk van zijn hand nog te zien in De Pont. “Zowel bij schilderkunst als muziek gaat het me om het creëren. Als we een avond staan te jammen, heb ik juist de behoefte om nummers verder uit te werken.”
De basis voor een deel van die nummers komt uit de koker van Verploegen, eind jaren tachtig zanger van de in de regio populaire band The Difference. Korten, François en bassist Frank Anderson timmerden op dat moment aan de weg onder de naam Fritz and Illness. Onder de naam Frits debuteerde het viertal vijf jaar geleden met de cd ‘Walking Mind’, een verzameling songs die evenals het repertoire op ‘Big Big Well’ ontstaan is in de studio van François. “Die eerste cd was ook voor onszelf een verrassing”, aldus François. “De combinatie van liedjes, maar vooral de onconventionele manier waarop ze zijn gemaakt.” Om aan repertoire te sleutelen, kruipen de vier nog bijna wekelijk bij elkaar. “Dan komt er iets uit wat ik alleen nooit voor elkaar zou krijgen”, zegt Korten. “Als we die vrijdagavonden bij elkaar komen, bestaat er even helemaal niets anders.”
Het is volgens hem vooral de gelaagdheid die het repertoire bijzonder maakt. Daardoor kan het weken, maanden, soms jaren duren voordat ze tevreden zijn over een bepaald nummer. Wanneer het de toets der kritiek kan doorstaan? François vindt het moeilijk om aan te geven. ‘Het moet een bepaalde emotie oproepen.” Nee, gemakkelijk maken de vier het zichzelf niet. “Om nieuwe dingen te ontdekken, kiezen we er regelmatig voor om te experimenteren”, aldus de toetsenist. “Al houden we ook van toegankelijkheid. We stellen onszelf geregeld de vraag wat we met onze muziek willen zeggen. Uiteindelijk belanden we dan toch steeds bij de essentie.”
De cd is onder meer verkrijgbaar via de website: http://fritsmusic.wix.com/frits
Tilburgse Koerier, 20 december 2012
Nieuwe cd Tilburgse band Frits
Frits is een bijzondere Tilburgse band die er voor kiest, om niet meer live op te treden. Op het podium staan is niet het doel van de vier Tilburgers. Bij Frits draait alles om het schrijven, uitwerken en opnemen van eigen nummers. In de band komen kwaliteiten samen om heel intuïtief en impulsief te musiceren én om uitermate kritisch en analytisch het materiaal verder te ontwikkelen. De eerste aanzet tot een nieuw nummer komt vaak snel tot stand, maar het uitwerken in de studio is bijna altijd een intensief proces van partijen toevoegen en schrappen, van alles omgooien en dan weer tot in detail verfijnen. Frits werkt daarvoor in de studio van bandlid Paul François.
Door de gekozen aanpak maakt Frits maar zo’n drie of vier nummers per jaar. De songs moeten door de bandleden namelijk als helemaal geslaagd ervaren worden. Waarom levert de ene opeenvolging van noten niets bijzonders op, en kan door een kleine verandering een prachtige, meeslepende melodie ontstaan? Waarom kunnen in het tamelijk overzichtelijke stramien van een popsong telkens nieuwe, heel bijzondere oplossingen gevonden worden die bijna magisch zijn. Daar is de band altijd naar op zoek.
De band werd midden jaren tachtig opgericht door Frank Anderson, Paul François en René Korten, kort na hun afstuderen aan de kunstacademie in Tilburg. De band heette toen nog Fritz and Illness. In de periode daarna werkte het drietal samen met diverse andere muzikanten, maar sinds 2004 completeert Ruud Verploegen (voorheen The Difference) de band. In deze samenstelling en onder de nieuwe naam Frits is in 2007 de cd 'Walking Mind' uitgebracht, die goed ontvangen is en ook opgenomen werd in het archief van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid. Musicmaker recenseerde de cd zeer positief.
Nu verschijnt de opvolger 'Big Big Well'. Dat is ook de titel van één van de twaalf nummers die op deze gloednieuwe cd staan. De bandleden hebben er voor gekozen om alles in eigen hand te houden. Ook de productie en de mastering van de cd, het artwork en de website zijn in eigen beheer gedaan. De cd is te koop bij Sounds in de Nieuwlandstraat of is te bestellen via website http://fritsmusic.wix.com/frits. Daar kunt u ook alle andere informatie over Frits vinden. De nieuwe cd is ook te downloaden via http://fritsmusic.bandcamp.com
Fret Popmagazine, Arnold van Huet, januari 2008
Frits - Walking Mind
Frits is een nieuwe naam, maar geen nieuwe band. Frits bestaat al een jaar of twintig. Hier zijn dus muzikanten aan het werk die weten waar Abraham die heerlijk roomzachte mosterd vandaan haalt. De popliedjes, met soms een scherpe gitaarsound, roepen beelden op van Coldplay en in het nummer Eyes Invitations schiet de kopstem richting Jeff Buckley. Dat zijn geen misselijke namen. Met melodieuze nummers die beklijven heeft Frits een verdraaid goed album afgeleverd.
Brabants Dagblad, Paul Geerts, 8 januari 2008
Tilburgse band Frits begint aan tweede muzikale leven
Nieuw? Nee. Dat is de Tilburgse band Frits niet. Het kwartet waarvan onlangs de cd 'Walking Mind' verscheen, is de opvolger van Fritz and Illness, een band die eind jaren tachtig de finale haalde van de lokale talentenjacht 'Parel van Tilburg'. Invloeden putte het viertal toen voornamelijk uit new wave en de zweverige klanken uit de jaren zestig.
,,We waren toen echt een bandje," aldus René Korten, die tegenwoordig vooral aan de weg timmert als beeldend kunstenaar. ,,Nu werken we vooral in de studio en bemoeit iedereen zich met ieder aspect." Zelf ziet hij zich niet als instrumentalist, eerder als songwriter en arrangeur. ,,Schrijven en opnemen is verweven. We bouwen de nummers, meer dan dat we ze spelen."
Die luxe kan Frits zich permitteren omdat zanger en gitarist Paul François al jaren een studio en oefenruimte aan huis heeft. En toch kriebelt het met name bij hem. ,,Ik zou wel weer meer live in de oefenruimte willen spelen. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn." François wijst op de jaren zeventig, een tijdperk waaraan hij zijn muzikale hart verknocht heeft. Anderzijds is de computer een oplossing. ,,Eigenlijk pakken we het beste van twee werelden."
Op 'Walking Mind' is dat nauwelijks hoorbaar. Daarop klinkt Frits als een hechte band met een organisch geluid dat in het verlengde ligt van het oorspronkelijke geluid. Dat het album met de computer in elkaar is gesleuteld, valt niet op. Een bewuste keus, zegt Korten. ,,We proberen de mogelijkheden van nu te benutten, maar wel het risico te vermijden dat het over een paar jaar gedateerd klinkt."
Daarin schuilt deels ook de verklaring voor het tweede leven van Frits. Begin deze eeuw kropen Korten en François bij elkaar om de geschiedenis van de band digitaal vast te leggen. Dat resulteerde in drie cd's waarop een selectie van het vroegere repertoire voorbijkomt. Een deel daarvan heeft de tand des tijds aardig doorstaan.
Het kriebelde direct. ,,De behoefte om dingen te maken, om elkaar te bevruchten, was er nog steeds," zegt Korten. En dat werkt, onder andere ook door de komst van Ruud Verploegen. De voormalig zanger van The Difference - de band die in 1987 de 'Parel van Tilburg' won - heeft daartoe bijgedragen. ,,Hij is veel impulsiever dan wij," zegt Korten.
Allemaal zijn ze inmiddels de veertig gepasseerd, dus is het verwachtingspatroon anders dan vroeger. ,,Ik zie de cd als document, niets meer en niets minder," zegt François. Trad Fritz and Illness meer dan vijftien jaar geleden geregeld op, voorlopig hebben de bandleden daaraan geen behoefte. ,,Het maken van muziek staat voorop," aldus Korten. ,,Als iemand ons opbelt om te komen optreden, dan hebben we een probleem," voegt hij er lachend aan toe.
Musicmaker, Bert Donker, december 2007
Hoor en Wederhoor, Frits - Walking Mind
Het Tilburgse trio Fritz and Illness heet sinds de toetreding van multi-instrumentalist Ruud Verploegen een paar jaar geleden, kortweg Frits, en met Walking Mind levert het viertal een bijzonder overtuigend debuut af. Pure singer-songwritermuziek, akelig mooi verpakt in een fris, veelal semi-akoestisch popjasje. Mooie, stuk voor stuk sterke composities en afwisselende, al dan niet meerstemmige zangpartijen zorgen voor voldoende variatie: die van Frank Anderson neigen lichtelijk naar Edwyn ‘Never Met A Girl Like You’ Collins, terwijl Verploegens vocalen minder eenduidig te plaatsen zijn.
De grote winst zit hem echter in de uitgebalanceerde arrangementen, de subtiele instrumentatie (inclusief accordeon, keyboards en bescheiden elektronica), de heldere maar warme productie en –vooral– het sfeervolle, bijna organische geheel. Het klinkt allemaal ontspannen, zonder verlies van spanning. Heel gewoon maar regelmatig bloedmooi. Intelligent en uitgekiend, zij het met behoud van gevoel. Een prestatie op zich. De band heeft vooralsnog geen plannen live te spelen dus zullen we het voorlopig met deze bijzondere -zoals dat zo mooi heet- ‘onNederlands’ goede cd moeten doen. Maar dat lijkt me allesbehalve een straf.
Koerier, 18 oktober 2007
Nieuwe CD van Tilburgse band Frits
Walking Mind, dat is de titel van de nieuwe CD van de Tilburgse band Frits, die eind september is verschenen. De CD is in eigen beheer uitgebracht. Frits is een nieuwe naam, maar geen nieuwe band. De band bestaat al sinds midden jaren tachtig, weliswaar onder de naam Fritz and Illness.
Oprichters zijn Frank Anderson, Paul François en René Korten. In de loop van de tijd is er een aantal bezettingswisselingen geweest en de band heeft een tijd een sluimerend bestaan gekend. Maar sinds enkele jaren kent de groep een nieuwe bezetting door het toetreden van Ruud Verploegen (voorheen The Difference) en is er met groot elan gewerkt aan het materiaal voor deze CD.
Voor Frits stond en staat het schrijven en uitwerken van eigen nummers voorop. Er wordt gewerkt in Studio Paul François waardoor een gelaagde manier van werken mogelijk is en opnametechnisch een hoog niveau bereikt wordt. De vier leden van de band hebben ieder hun eigen muzikale inbreng bij het maken van de muziek. Het repertoire loopt van melodieuze popsongs tot nummers met een steviger sound. Verder wordt het experiment niet geschuwd. Maar hoe verschillend de nummers ook zijn, ze hebben allemaal de specifieke Frits-signatuur; altijd is er sprake van sfeervolle en helder gestructureerde songs met verrassende details en pakkende melodieën.
Bij het schrijven en opnemen van nummers is er bij Frits geen sprake van een strikte scheiding van taken; ieder bandlid heeft inbreng in elk onderdeel van het maakproces. Ideeën zijn er in overvloed maar door een kritische houding vergt het uitwerken van de nummers veel tijd. Toch is er zoveel materiaal ontstaan dat er een strenge selectie kon plaatsvinden voor de CD. De leden van de band zijn ook zelf verantwoordelijk voor andere zaken rondom Frits. René Korten en Ruud Verploegen ontwierpen de hoes voor de CD en Frank Anderson maakte de website. Intussen valt het componeren en opnemen allesbehalve stil. Met veel enthousiasme werkt Frits verder en de eerste nummers voor de volgende CD zijn al weer klaar. Voor meer informatie of voor het kopen van Walking Mind: kijk op www.fritsmusic.nl. De CD is ook verkrijgbaar bij enkele muziekwinkels in Tilburg.
Pop ’n Cast, E. H., oktober 1992
n.a.v. democassette These Days
Fritz and Illness, dat is geen al te pakkende naam voor een band, dacht ik. De muziek die ze op These Days ten gehore brengen is echter wel heel toegankelijk. In het overzicht van de Tilburgse muziekscene wordt Fritz and Illness een New Wave-band genoemd. Dat klopt wel een beetje, maar het is dan geen loodzware gothische doem. Het doet me veel eerder denken aan een band als The Dutch of de bands die midden jaren tachtig opkwamen in de ‘Friese bries’. Die bands speelden New Wave met een hoop popinvloeden, en binnen die Nederwave-traditie kun je Fritz and Illness ook plaatsen.
Zoals het een goede demo betaamt is het eerste nummer Make A Way To Your Heart meteen ook het beste: een meezingerig refrein, terwijl toetsen en gitaar elkaar mooi afwisselen en aanvullen. Daar komt nog bij dat de zang ook oké is (niet zo brallerig als (te) veel New Wave). De drie andere nummers op de demo doen niet veel voor het eerste onder. Opvallend is ook wel het open, heldere geluid van de demo, dat aan zang en instrumenten genoeg ruimte laat. Dat de demo zo professioneel klinkt wordt al minder verwonderlijk als blijkt dat één van de groepsleden Paul François is, van de gelijknamige geluidsstudio. Conclusie: ik blijf Fritz and Illness een maffe naam vinden. maar het is er wel een om te onthouden.
Pop ’n Cast, J. v.d. G., maart 1992
n.a.v. democassette 1991
De opnamen klinken erg akoestisch en natuurlijk. Het is duidelijk hoorbaar dat de band veel aandacht aan de mix en arrangementen heeft besteed. Vooral bij het laatste is een compliment op zijn plaats. De muzikanten beheersen hun instrumenten en zijn erg creatief. François heeft een gevoelige stem. Zijn onvaste toon is charmant en geeft vaak een zeer emotionele lading aan het geheel.
Qua genre valt Fritz and Illness te vergelijken met Talk Talk en China Crisis, maar dan in combinatie met Cult-achtige gitaarpartijen. Het songmateriaal is goed. I Don’t Believe In You is het hoogtepunt van de demo. Chinese Wall, Homeland en He Fell Down (met een prachtige finale!) doen daar echter niet veel voor onder. In het Cult-achtige Brooklyn weet de band een heftige sfeer op te roepen. Ik heb de demo met plezier gedraaid.
Pop ’n Cast, Jeroen Bezem, zomer 1990
n.a.v. live-democassette Riddles
Tweeëneenhalf jaar geleden stonden vier bands in de finale van de (voorlopig?) laatste Parel van Tilburg. Eén formatie viel daarbij extra op en niet omdat zij met de hoofdprijs ging strijken. Fritz and Illness viel op omdat zij zo anders was dan de rest. De jury wist dat in 1988 niet voldoende te waarderen om het kwartet ook de parel toe te kennen. Fritz and Illness was zeker niet vernieuwend, niet ‘geil’, niet hitgevoelig, niet bijster origineel, niet ruig en ook technisch niet volmaakt. Wat was Fritz and Illness dan wel? Het was gewoon mooi... Want Fritz and Illness is echt een zéér goede band.
Hun laatste demo bewijst dat de vier nog steeds heel mooie muziek maken. De bij Chateau opgenomen live-demo bevat negen nummers die er mogen wezen. Eén van de negen songs kan ik me nog herinneren van de Parel: To Whom It May Concern. Ik was blij dat ik dat nummer nog eens op mijn gemak kon beluisteren. En het blijkt niet aan kracht te hebben ingeboet. Nog steeds die goede opbouw, de schitterende climax en het heerlijk ingehouden refrein. Fritz and Illness heeft dezelfde sfeer als The Stranglers in hun interessante jaren. En dat is een tijd waaraan ik graag terugdenk.
Het Nieuwsblad, Paul Geerts, 16 mei 1988
n.a.v. concert Noorderligt, Tilburg
Fritz and Illness speelt weldoordachte rockcomposities, die soms een lichte hang naar de jaren zestig vertonen. De band bestaat uit vier goede muzikanten.
Pop ’n Cast, Peter W. Everts, mei 1988
n.a.v. concert ’t Tref, Hilvarenbeek
Fritz and Ilness opende de laatste voorronde van de Parel ’88. Je zou verwachten dat de Amerikaanse gitaargolf de inspiratiebron is van dit kwartet. Tot mijn verbazing noemt zanger/gitarist Paul François The Stranglers als eerste voorbeeld. Fritz and Illness is een band met klasse. De nummers zitten goed in elkaar en er zit veel variatie in. Frisse toetsenpartijen, gevarieerde baslijnen, strakke beats, akoestische en/of electrische gitaarklanken en zang die hier en daar doet denken aan Byrne en Echo. Het enige dat iemand die ik sprak miste, waren de gitaarsolo’s. Daar is de band inderdaad te zuinig mee. Ik moet daar nog aan toevoegen dat de band helaas nog af en toe de neiging heeft het publiek te vergeten. Fritz and Illness is er bijna en komt er wel.
